Gri

uzun bir zaman sonra gökyüzü,istanbul yine renklerini kaybetti.siyah-beyaz baktığın her varlık.ben de öyle.
şöyle bi bakıyorum istanbula şimdi.sürekli hareket halinde olan motorlar,vapurlar,arabalar,insanlar ama kız kulesi yine tek başına oturuyor orda bütün şirinliğiyle,galata kulesi,camiiler,saraylar,köprüler...her yanı tarih kokuyor,her şeyiyle siyah-beyaz mükemmel bi tablo.
bugün pek bi hareketli martılarım ordan oraya uçuyorlar,vapurlardaki simit atan insanlardan rızıklarını çıkartıyorlar.a işte bakın bi kız kalktı üsküdar vapurunda ayağa,çantasından çıkardığı simiti parçalayıp atıyor,pek bi mutlu görünüyor.bizimkilerde başına üşüştü tabi hemen,bütün numaralarını sergiliyorlar simiti kapmak için.
galata kulesinin üzerinde insanlar birikmiş yine,rastgele diyerek oltalarını üzerime atıyorlar.bizim balıklarda öyle habersiz yüzüyorlar.kim bilir akşama hangi ailenin sofrasını lezzetlendiricekler.
kıyılarıma bakıyorum:otobüs durakları,vapurlara binen insanlar...kimi işinin peşinde koşuşturuyor,kimi öyle dolaşmaya çıkmış,bi nefes alayım demiş.
istediği şeyi yapmıyor diye annesinin elinde koşuşturarak yürüyen,bi yandan ağlamayı da ihmal etmeyen çocuklar,el ele dolaşan sevgililer,morali bozuk,bi bankta oturmuş,sigara yakıp dertli dertli beni seyredenler...
bir rüzgar esti şimdi soğuk,üşüdüm.dalgalarımla birleştikçe rüzgar bi şarkıdır söylemeye başlıyorum,martılar çığlıklarıyla eşlik ediyorlar,vapurların sesleriyle birleşiyor,istanbul u anlatıyor.
yine herşeyinle güzelsin adına nice şiirler yazılan istanbul.
yine benimsin herşeyinle,ben de senin